Eat, eAt and eaT

De afgelopen week heb ik geloof ik mijn berustingsfase bereikt. Tijdens de
in-country-training werd ons verteld dat we meerdere fases door zouden maken. Eerst is alles leuk, dan wordt het minder en verlies je je humor en relativeringsvermogen om vervolgens te berusten en je humor en geduld terug te vinden. Deze week scheen de zon weer in mijn hoofd, een kleine tegenstrubbeling van VSO daargelaten, en kon ik weer oprecht lachen om zaken die belabberd geregeld waren. De chirurg die niet op komt dagen, terwijl ik er wel om 8.30 omgekleed sta, de electriciteit die uitvalt of gemaakte prive afspraken waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb, maar ja die cultuur hier weet niet van ophouden, ik kan het weer naast me neerleggen en bedenken dat er morgen weer een dag is.
De week was druk: ik heb mijn eerste les gegeven, vele mails naar bekenden op linked-in gestuurd met het verzoek om uit te kijken naar materiaal en wederom toch weer een behoorlijk aantal kinderen behandeld met nare aandoeningen, die hopelijk uiteindelijk wel beter worden.
Dan even terug naar die cultuur hier die niet van ophouden weet. Eten is hier naast de koffie een belangrijke gebeurtenis en de lunch is de belangrijkste maaltijd van de dag. Die eet je met elkaar en de lunchpauzes zijn dan ook 1,5 tot 2 uur. Driemaal per dag wordt er injera gegeten: een soort grote zure pannekoek gemaakt van tef, wat alleen hier in Etiopie groeit. Die pannekoek wordt op een grote schaal gelegd, daarop gaat dan een sausje met vlees of groenten en met elkaar eet je van dat grote bord. Voor het eten wast iedereen zijn handen en afhankelijk of je in een “groot” restaurant zit of bij iemand thuis doe je dat in de wadbak of de jongste bediende of kind komt langs met een maatbeker gevuld met water en een wasbak om je handen te wassen.
Mijn lunch bestaat normaal uit twee zachte bolletjes zonder iets of eigen-gebakken echte pannenkoeken die ik’s ochtends bak van oplosmelk/bloem/eieren en zout. Dat vinden ze erg raar. Dus een keer in de week ga ik met Adane luxe lunchen in het lokale internationale hotel en eet dan vegatarische injera. Dat is altijd veel te veel, want ik krijg ongeveer ee kwart op en dan vindt mijn maag het wel genoeg. Door al het zuur in die injera krampt mij maag samen. Je kan het vergelijken met de zuurheid van Duits brood maar dan keer 5 of 10. Het enige wat er dan tegen mij gezegd wordt is:: eat eat eat!!!! ik heb al eens om een kinder of baby portie gevraagd, maar die hebben ze niet. Ik deel nu mijn lunch altijd met de heren met wie ik de lunch eet, alleen als hun lunch dan gebracht wordt, dien ik ook van hun bord mee te eten. Goed bedacht, maar gewenste resultaat nog niet helemaal bereikt.
Afgelopen donderdag was ik lekker aan het koken, echt Nederlands: aardappelen en de boontjes waren reeds gedopt. Onvoorstelbaar hoe blij je kan zijn met het zien van verse boontjes trouwens. Ik was gezellig met Rahel aan het praten en ze vroeg me of ik van het traditionele eten hield en natuurlijk zei ik ja. DOM DOM DOM van me. Nog geen kwartier later stond ze op de stoep met injera en een heerlijk sausje (Wat) om erin te doen, terwijl mijn aardappels lekker aan het koken waren. Tja nee kennen ze hier niet, dus netjes mijn gegeven maaltijd opgegeten en de boontjes gekookt met het idee dat ik vrijdag wel een salade van de aardappels en boontjes kon maken.
Vrijdag had ik na werktijd een afspraak om het nieuwe huis van een oude buuf te bekijken. Om 17.30 werd ik door kinderen van haar compound opgehaald en je raad het al. Ik werd buiten op een stoeltje neergezet en een andere bewoonster kwam bij me zitten met haar schreeuwende kinds. Binnen in haar nieuwe huis was het een drukke bedoening en Etif (oude buuf) kwam elke 5 minuten langs om te zeggen dat ik moest wachten. Ondertussen komt de schonvader van Rahel binnen en wordt het steeds drukker. “lust je injera?” en je raadt het al: dit was niet alleen een koffieceremonie maar ook eten. Ze had een feestbrood gekocht, volgens mij speciaal voor mij en eindelijk mocht ik naar binnen. Ondertussen was het al donker en ik heb mijn eigen regel dat ik thuis wil zijn voor het donker is tot gisteren nog noooit verbroken dus daar baalde ik wel een beetje van.
Binnen kreeg ik samen met de oude man mijn eigen bordje injera met saus incl vlees en Etif was in geen velden te bekennen. wel kwamen er steeds meer mensen binnen, Etifs demente moeder, een buuf en nog een buuf, Rahels schoonmoeder en het werd een gezellige bedoening. Ik probeer zo veel mogelijk Armhaars te volgen en na te zeggen. Dit geeft veel hilariteit en gelach, maar ook respect. Dan valt de stroom uit en is het pikkedonker. Eerst worden de mobiele telefoons gebruikt voor licht, tot een van de buurvouwen een kaars haalt en het echt romantisch wordt. Als ik genoeg gegeten heb, gaat mijn bord naar de kinderen en eten zij mijn “restjes” lees 3/4 bord op. Ik blijf dit raar vinden, maar het is hier heel gewoon. Ik vraag me af of er daarom zoveel ondervoede kinderen zijn, als eerst de mannen, dan de vrouwen en dan pas de kinderen eten krijgen, blijft er vast niet altijd genoeg over.
Dan wordt eindelijk het grote ronde brood aangesneden: ik had dit nog ooit geproefd maar het schijnt echt een lekkernij te zijn. Het was best lekker: vers zuurdesem brood met een hele harde aangebrande korst. Na nog een kopje koffie kon ik naar huis en ik werd keurig thuisgebracht door de schoonouders van Rahel.
Etif straalde omdat ik er was en bij het vertrek werd ik vervolgens door alle aanwezige dames uitgenodigd om ook bij hun thuis een kopje koffie te doen. Ik probeerde in mijn beste Armhaars uit te leggen dat ik nu toch wel echt genoeg koffie had gehad (zeker 10 kopjes ongefilterde koffie) wat wederom grote hilariteit gaf, want het hoefde ook niet vandaag, maar een andere keer. De schoonmoeder van Rahel straalde, want ik heb aanstaande zondag al een afspraak bij haar (ik vraag me af hoeveel mensen dan op komen dagen, ik voel me soms net een trofee die van huis naar huis gesleept wordt om mee te pronken).
Ik snap niet waarom iedereen het zo leuk vind om koffie met mij te drinken, maar ach als ik er eenmaal ben is het wel gezellig. Moet alleen opletten dat ik niet wegdroom, want de gesprekken zijn eigenlijk niet te volgen en daar word ik direct op aangesproken met drink drink drink of eat eat eat. Verder leer ik al aardig nee te zeggen als ze me weer vol willen stoppen met eten. In Hadynia (de lokale taal) is eet eet eet: ET ET ET (als het schattige mormeltje uit de film)
Ik ben blij dat het Ethiopische eten over het algemeen lekker is, want van een bevriende VSOer in Rwanda heb ik begrepen dat ze daar behangplaksel eten.
Vanmorgen heb ik gebakken aardappelen gegeten met koude boontjes als ontbijt, want tja het is zonde om eten weg te gooien.
Het blijft bijzonder dat ze hier het woord nee echt niet begrijpen. Dat gaat trouwens wel twee kanten op, want het is beleefd om eerst nee te zeggen als je iets aangeboden krijgt en pas de tweede keer het aangeboden eten te accepteren. Ik vergeet dat nog wel eens als ik bijvoorbeeld de (oude) driver iets aanbied, moet dat altijd twee keer. Het jonkie pakt trouwens wel altijd alles aan. Dus ik denk dat er hier ook wel wat cultuur verschuivingen gaansde zijn.

Goed weekend!!!

ik ga boodschappen doen met de jonge driver, een beetje lui maar wel makkelijk