Time flies when you're having fun

En er is weer een week voorbij. Vorige week zondag ben ik heel hard op mijn knieen gevallen met als gevolg een paarse rechterknie, een dikke open en niet te buigen linker knie en een kapotte broek( de enige die nog normaal pastte)!! De week was qua mobiliteit lastig, maar gelukkig kon de driver me ophalen en thuisbrengen en even mee boodschappen doen.
In het ziekenhuis begin ik mijn draai een beetje te vinden. Het frustratiegehalte blijft hoog, maar de dankbaarheid van de patienten is groot en de brede lach van een moeder, wiens kind ik behandeld heb, doet wonderen met mijn humeur.
De laatste weken heb ik weinig grote trauma binnen zien komen. Misschien roepen ze me er niet bij of overlijden de patienten voor binnenkomst dacht ik, tot afgelopen dinsdag.
Op dinsdagmorgen rond 10.30 werd een patiente in de voorbereidingskamer van het operatiecomplex gebracht met ernstig aangezichtsletsel. Ze had in een bajaj (tuktuk) gezeten en was aangereden door een auto. Ze was verminderd aanspreekbaar, maar reageerde wel op haar naam. Haar kaak lag uit het lood en dus moest de trauma opvang beginnen. Het ziekenhuis heeft een zusterziekenhuis in Wales en die hebben afgelopen jaar een cursus traumaopvang gegeven. Binnen een minuut bleek daar niks van onthouden te zijn. De jongste bediende had geen flauw benul van wat te doen, de oudste was al druk bezig met de lunch plannen, terwijl de middelste zich druk maakte over het gips op mijn schoenen. De chirurg van dienst verklaarde haar al in diep coma zonder haar echt te beoordelen (met gebroken kaak op twee plaatsen en een nekkraag is het lastig antwoorden) en heeft haar verwezen naar een groter ziwekenhuis. Ik denk dat ik binnenkort toch ook maar een herhalingslesje over trauma opvang ga geven. Het is lastig ademhalen als je keel vol bloed zit en als je niet ademhaalt is, heeft de polsslag ook niet ze veel extra waarde.

Ik had dit weekend grote plannen, maar gezien mijn knie en wat wijze woorden van een dierbaar vriendje over rustig aandoen en onthaasten, ben ik lekker thuis gebleven. gedurende het weekend 3 boeken gelezen en lekkere pasta gekookt (op zijn Ethiopisch met heel veel scherpe peper, want dan blijft de saus ook een paar dagen goed)
Gisteren heb ik mijn huisje opgevrolijkt door wat gefrobel met foto’s, garen en ducktape. De foto’s van mijn familie en een aantal vrienden hangen nu aan de muur en dat maakt het wer iets gezelliger. Vandaag kreeg ik post!!!!!! 5 Kaarten: 4 uit Nl en een vakantiekaartje met de mooie stranden van Zanzibar (zou ik best ook even heen willen hoor) dat geeft me een glimlach die er nog niet vanaf te slaan is.

Dan heb je nog het fenomeen koffieceremonie.
Koffie komt uit Ethiopie en daar zijn ze trots op en het is hun nationale drank. Tijdens de koffie worden besluiten genomen en vriendschappen gevormd. Het hele ritueel kan uren in beslag nemen en is wel heel gezellig. Eerst wordt de koffie geroosterd in een speciaal steelpannetje op kolen. De geuren zijn zijn heerlijk, maar als het binnen is, is de rook ook enigszins verstikkend. Vervlgens worden de bonen gemalen, meestal door het kapot te slaan met een stevige stok/buis in een houten kom. Tijdens dit proces wordt er een pan op het vuur gezet en popcorn gemaakt. Daarna wordt het water gekookt en de koffie in een daarvoor speciale koffiepot gedaan met het warme water. Dit potje gaat vervolgens weer op het vuur tot het kookt. Dit geheel vindt plaats op een speciaal kleed het liefst met vers gras eromheen en een soort van klein kastje/tafeltje waar de kopjes in zitten. Minimaal twee scheppen suiker gaan in het kopje en de koffie wordt er zonder morsen in geschonken tot de rand vol.
De eerste ronde is heel sterk. dan volgen er nog minimaal twee ronden met steeds iets mibnder sterke koffie uit hetzelfde potje: er wordt elke keer nieuw water in het kannetje gegoten. Bij de koffie wordt popcorn, “vogelzaad” of brood geserveerd, terwijl we op lage krukjes zitten. Tijdens deze happening wordt er gezellig Amhaars gekletst en probeer ik zoveel mogelijk woorden op te slaan om ze ook weer te vergeten. De taal wil nog niet echt blijven hangen, maar misschien ben ik ook wel een beetje te perfectionistisch ik kan al wel mijn eten kopen, een boerderij kopen met alle dieren en op de juiste manier de juiste persoon in de juiste tijd groeten. Wat wil een ferengi (wit persopn) nog meer in Ethiopie.

Dit weekend staat er weer een ceremonie gepland, dit keer bij de schoonouders van mijn buurvrouw. Ja socialisen is hier heel belangrijk en als je alleen bent, vinden ze je heel zielig. Maar deze Hollandse zet soms haar telefoon op stil en duikt lekker op bed met een goed boek en reageert nergens op.

Oja mijn werkvergunning en medische papieren voor Nieuw Zeeland is goed gekeurd, dus ik kan mijn visum aan vragen. In januari kom ik twee weekjes thuis voordat ik naar Nieuw Zeeland zal vertrekken voor nog meer avontuur.