er is een plan gemaakt

Gewoon een kort berichtje,

Iedereen die geld overgemaakt heeft voor VSO dank je wel!!!!!en voor degene die er nog over nadenken: het is hard nodig hoor. Ik kan bijvoorbeeld gebruik maken van een fonds van VSO om operatie materiaal te kopen en daar is hier een groot gebrek aan. Verder lopen er soms patienten weg omdat ze geen geld voor gips hebben of probeer ik huilende moeders te troosten omdat ze geen geld hebben voor narcose en we dus kleine kinderen onder lokale verdoving moeten opereren.

Het begint nu enorm te onweren en de stroom is weer uitgevallen. Gistermiddag en avond was er ook geen stroom en vanmorgen bllek dat we ook geen stromened water meer hadden. Het is hier zo nu en dan dus ook best overleven, maar met een beetje aanpassingsvermogen gaat het wel. Gisteravond dus mijn ontbijt opgegeten en vanmorgen was er weer stroom en heb ik maar mijn avondeten gekookt hahahaha.
Ik heb ook maar even een emmer buiten gezet, want met regenwater kan ik me natuurlijk morgen wel wassen.

Mij orientatiefase is afgerond en ik heb samen met dr Adane een plan van aanpak opgesteld en we gaan er hard tegen aan de komende maanden. Naast de patientenzorg die ik lever, zal ik ook les gaan geven aan de artsen en house officers. De kennis over trauma (ongevallen lees breuken) en orthopedie is niet echt aanwezig. Ik ga deze presentaties achterlaten zodat als ik weg ben de GP’s (artsen) hun nieuwe collega’s kunnen onderwijzen. Ik hoop dat ze daar ook gebruik van maken.
Verder gaan we beginnen met traumachirurgie van de onderarm en het plaatsen van externe fixateurs. Dat is een bouwwerk buiten het lichaam met pinnen in het bot om een breuk goed te laten staan. Dit wordt een grote uitdaging, want naast het trainen van de skills moeten ook alle materialen aangeschaft worden. Ik ben benieuwd hoe snel we dat voor elkaar kunnen krijgen.
Tenslotte heeft het ziekenhuis een heel goed rontgenapparaat, die nog niet optimaal gebruikt wordt. UItdagingen genoeg dus en iedereen heeft er zin in.

Ik heb het naar mijn zin hier, maar het is bij tijd en wijlen ook wel zwaar. Er komen bijna geen “normale” patienten voorbij. Of ze hebben kleine bulten en die moeten dan perse weggesneden worden, wat ik dan weer totaal overbodig vind. De chirurgen zijn echte mannen en dat is ook wel weer leuk. Respect is er van beide kanten. Ik heb al erg veel geleerd over brandwonden ed.
Verder ben ik volgens mij de op een na oudste arts die hier rondloopt en dat zegt ook wel wat. De jonge/nieuwe generatie van Ethiopie timmert hard aan de weg en ze proberen echt om hun land op een hoger niveau te krijgen. Ik vind dat heel leuk om te zien.

Nou ik geniet nog even van mijn stormlampje en het onweer en ik hoop dat ik morgen we licht en water heb.