De rattenvanger van Hamelen

De rattenvanger van Butajira

Voor de zwakke magen: skip de eerste alinea!!!!
De afgelopen week was heel erg heftig. Moeilijke patienten, nou ja niet moeilijke patienten maar vooral hele heftige ziektebeelden, die je in Nederland niet ziet. Tijdens de overdracht vertelde bijvoorbeeld een van de studenten dat hij net een vrouw opgenomen had met een zwarte verkleuring van de voet. Nadat we hier wat over gediscucieerd hadden wat dat nou inhield, eerst maar even de voet bekeken. haar hele voet en enkel waren inderdaad zwart, maar de voet was ook overleden. De voet zat als een mummie nog vast aan het been en daar was ook alles mee gezegd. De mevrouw mocht blij zijn dat ze geen bloedvergiftiging eraan over gehouden had. En nog veel meer van dit soort patienten waarbij de gemiddelde leeftijd niet boven de 15 uitkomt.

Verder is afgelopen week een lief oud huisgenootje van me overleden: Laurien, ze kon de strijd niet winnen. Dan voel je je ineens heel ver weg en wordt alles ook relatief betrekkelijk. Dat wordt hier overigens niet zo ervaren: gewoon vergeten en doorgaan is hoe ze hier met verlies van dierbaren omgaan.

Afgelopen weekend had ik dus wel behoefte aan een verzetje en Tienke, een VSO-er die samen met haar man en twee kinderen tegelijk met mij aangkomen is, kon wel een extra handje gebruiken aangezien Floris, haar man, het weekend weg was. Dus vrijdag door de chauffeur van het ziekenhuis afgezet bij de minibus en op naar Butajira, zo’n 100 km naar het noorden. De reis ging voorspoedig en zonder enig doodsangst was ik binnen 2,5 uur bij Tienke thuis en aten we gezellig een hapje injera met wat lekkers. De zaterdag was een heerlijke tutdag met de kinderen: Merlijn van 2,5 jaar en Elin van 10 maanden.
Vandaag besloten we na het ontbijt een wandeling te maken bij de rivier zouden we de heuvel/berg op gaan. Elin bij Tienke op de borst in en draagzak en Merlijn in de “rugzak” bij mij op de rug. Vol goede moed op naar de rivier, bruggetje over, eerste pad gemist dus maar eens vragen aan de mannen, die daar hout aan het bewerken, waren hoe we weer op het pad konden komen. Vervolgens ging de tocht de heuvel op door, waarbij bij elk huis enthousiast kinderen op ons af kwamen lopen om ons de richting te vertellen. Na ongeveer een half uurtje met mooie uitzichten, vele kinderen en vrouwen, vogels en boerderijdieren kwam de afslag naar links, waarbij Tienke nog wist te melden dat het zo wel een kort rondje zou worden. Ach het was best warm (eindelijk!!!)en mooi dus ik vond dat prima. We kwamen langs een kerk en een paar kinderen begonnen ons te volgen. Vervolgens langs de waterpomp van het gebied en nog meer kinderen begonnen ons te volgen. Bij elke boerderij sloten meer kinderen aan. Het vervelende daarvan was dat ze allemaal aan merlijn en Elin willen zitten en ze willen kussen. Merlijn is panisch voor alle kinderen, want toen ze er net woonden, werden ze met stenen begooid door kinderen en bespuugd door oude vrouwtjes. Dit laatste is een uiting van respect of liefde hebben we ons laten vertellen, dus die zat niet meer zo lekker in zijn rugzak op mijn rug.
We wisten eigenlijk niet zo heel goed hoe we terug moesten lopen, maar dat wisten de kinderen wel. Na zeker een uur lopen, kwamen we eindelijk de rivier weer tegen, maar geen spoor van een brug. Wel sloten alle vriendjes en vriendinnetjes aan en we hadden zeker een gevolg van 30 kinderen. Deze konden we ook niet weg krijgen en ons dorp kwam ook niet echt in de buurt. Gelukkig kwamen we ook meerdere “apapa’s of ababa’s” tegen (oudere mannen) die bijkbaar hun zondagse wandelingetje aan het maken waren en die wisten ons wel een shortcut naar de brug te wijzen. Met heel veel moeite en hulp van een boer konden we eindelijk bijna alle kinderen afwimpelen en liepen we rustig verder. De weg leek nu echter een hindernisbaan te worden: smalle gladde paden die omhoog of naar beneden gingen en tot overmaat van ramp mocht ik ook nog even met Marlijn op mijn rug onder een omgevallen of zo gegroeide boom door. Om tenslotte bij de brug uit te komen waar we ook begonnen waren, dachten we... Deze brug was dus nu totaal anders, want de heren die we eerder tegen waren gekomen, hadden ondertussen een nieuwe brug gemaakt van boomstammen over het riviertje. Deze boomstammen lagen in lengte en het zag er nogal gammel uit. Behulpzaam als de Ethiopiers zijn, hebben ze ons geholpen met overstekenvan de brug en hebben we 10 bir voor de aanmaak van de brug betaald. (24 bir is 1 euro). Nog een kleine heuvel op en we waren thuis om een wel verdiend colaatje te drinken. Dit was wel een hele belevenis op zich, maar wel een hele leuke en ik heb zin om morgen weer aan de slag te gaan en alle nare gevallen weer rustig een plekje in mijn hoofd te geven en om aan mijn opdracht te beginnen.