het ziekenhuis

Het ziekenhuis

Op maandag en donderdag ochtend is er een overdracht meeting met alle artsen en house officers van het ziekenhuis. Die hoort om half negen te beginnen, maar dan zijn er vaak nog maar twee artsen: de medisch manager Adane, die de sessie voorzit en een of andere ferengi die netjes om 8.15 opgehaald wordt door een auto van het ziekenhuis en dus niet te laat kan komen. In de loop van een kwartier lopen er dan meer artsen binnen en het begint. het verloopt heel gestructureerd van gyn en obs (met name obstetrie, of te wel voor de niet medici zwangeren en hun evt bevallingen) daarna de kinderafdeling, interne en als laatste de chirurgische opnames. Ze praten heel zacht en onzeker en eindigen elke zin met een vraagteken. Maar het gaat in het Engels en dat is fijn en bijna verstaanbaar.
Daarna loop ik meestal eerst even langs de koffie dame voor een echt vers kopje bunna (koffie) en daar kan geen nespresso of duur italiaans expresso machine tegenop. De bonen worden daar ter plaatste geroosterd en gemalen (gestampt) en dan wordt de koffie langzaam gekookt. Ik denk niet dat het heel goed voor de maag is dus ik hou het meestal op een a twee kopjes per dag.
Het ziekenhuis bestaat uit 3 verdiepingen een aantal bijgebouwen waar de eerste hulp, apotheker, een HIV kliniek en de poli’s zijn. Het wordt sinds ik er ben drie keer per dag schoongemaakt en dan zijn de vloeren ook echt heel even schoon. Het is hier regenseizoen en dat houdt in heel veel regen met heel veel modder die allemaal mee naar binnen wordt genomen. Er is geen lift, dus de schoonmaakster moeten met al het vuil naar beneden lopen. Op de afdeling zijn grote zalen met tussenschotten van ongeveer 1,50m hoog. Er is totaal geen privacy en tijdens de ronde moeten alle familieleden de zaal soms letterlijk afgeslagen worden voor enige rust en toch een soort van privacy.
Op de chirurgische afdeling hebben we gemiddeld zo’n 35 patienten liggen van alle leeftijden. Op zich is er wel een mannen en vrouwen gedeelte, maar die is niet heel strict. Ook verplaatsen de patiente zich om onverklaarbare redenen voortdurend en ze komen nooit het bed uit. De familie zorgt voor de patienten en de verpleegkundigen voeren alle medische handelingen uit, incl het schrijven van recepten.
De operatie afdeling heeft twee kamers en drie “tafels”. Op operatiekamer 1 worden de grote ingrepen gedaan zoals prostaat resectie, dikke darm operaties, schildklieroperaties e.d. Er is een beademings apparaat en de patient wordt gemonitored met een pulse oximeter op de hand en zo nu en dan wordt de bloeddruk handmatig gemeten. De meeste patienten krijgen een ruggeprik.
Op de andere kamer worden twee maal in de week de kleine verichtingen uitgevoerd: circumcisies (besnijdenis) van jongetjes van een jaartje of 10, vaak met z’n tweeen tegelijk, vetbulten en ganglions en uitgebreide wondnettoyages (schoonmaken van vieze wonden)
Het ziet er heel anders uit dan in Nederland, maar het functioneert goed en ik zie weinig wondinfecties op de afdeling van de operaties. Er zijn wel heel veel vieze nare grote wonden, want de mensen komen veel te laat. Hierover zal ik in een latere blog meer vertellen voor degene met een sterke maag :-)
‘s Middags is er referral patients (polikliniek). Dat is een hele belevenis op zich. De patienten verdringen zich voor de deur, want ze willen het liefst alles zien. In de kamer staat een buro waar de specialist achter zit met daarnaast een stoel voor de oudste assistent. Er om heen staan wel 5 andere jonge dokters en iedereen stort zich op de patient die binnen komt, terwijl deze plaatst neemt op de stoel wordt de vlgende al binnen gehaald. De specialist schrijft de status en de oudste assistent vult de formulieren in en dan wordt de patient letterlijk weg gestuurd. Ik spreek de taal niet, maar er wordt niks uitgelegd en iedereen krijgt op zijn minst een recept met vitamines, pijnstiller of anti biotica mee. Terwijl de patient zijn billen amper gelicht heeft, zit de volgende al klaar. Ik geloof dat we gemiddeld 2 minuten per patients hebben. Als er foto’s genaakt moeten worden, gaan ze naar de rontgen. Als alle patienten gezien zijn, gaan we naar de eerste verdieping en zien alle patienten terug met de foto’s.
Om tenslotte om een uurtje of 5 dit allemaal af te sluiten. Daarna lopen er vaak nog wat losse trauma patienten rond die mij graag willen zien.
Om een uurtje of 6 of zeven word ik dan weer naar huis gebracht door de chauffeur Marcha (man) en onderweg doen we wat kioskjes aan zodat ik mijn avondeten kan bereiden.
En is de werkdag weer klaar.