Een bruiloft

Toen ik net begon met werken in Hosanna vroeg iedereen natuurlijk of ik getrouwd was en kinderen had. Dat dat niet het geval is, wordt nog steeds als raar bechouwd. Mijn verklaringen varieeren van dat ik heel lang heb moeten studeren, ik ben nog geen geschikte man tegen gekomen, ik ga volgend jaar trouwen, tot dat als ik nu getrouwd zou zijn, zou mijn man het nooit toestaan om zo lang van huis te zijn. Wie moet er anders voor hem zorgen?!
In dit gebeuren had ik een sparringspartner: de chirurg Dr Milion. Al maakte hij op een gegeven moment wel de opmerking dat we op den duur er allemaal aan moeten geloven. Ruim een maand geleden vertelde deze beste man dus dat hij ging trouwen met een slimme vrouw die nu haar derde (?!) studie doet en die heel lief is. Ze verblijft soms stiekem dagen in zijn huis en komt dan ook niet buiten, want roddels gaan snel.
In het weekend erna heb ik kennis gemaakt met haar tijdens de liunch en dat was gezellig, als sprak ze niet. Ik werd uitgenodigd voor de ceremonie, maar vervolgens hoorde ik weken niks tot vorige week maandag. De eenvoudige viering zou die zaterdag zijn en of ik ook kwam. Het leek me wel leuk om een bruiloft mee te maken en Irma zou dat weekend ook naar Addis, dus reden des te meer om te gaan.
Nou had ik weken daarvoor gezegd dat ik dan ook een traditionele jurk aan zou trekken en daar werd ik wel aan herinnerd door de beste man.
Op donderdag kon ik een lift naar Addis krijgen en zo konden Irma en ik op vrijdag op zoek naar DE jurk. Dit bleek nog wel een beetje lastig, want die traditionele gewaden zijn wel heel mooi, maar vervolgens doe je ze dan nooit meer aan en dat vind ik een beetje zonde van het geld. Uiteindelijk in heel klein zaakje een mooie roze jurk gezien, maar met een te traditionele band. Of er geen effen in kon, maar dat was niet de bedoeling want dan was hij niet meer ethiopisch genoed volgens de ontwerpster. UIteindelijk toch nog een “bandje” gevonden die wel mooi was en moijn maten werden opgenomen. Wel riskant, want hij moest in een nacht gemaakt en in een keer passen. Om twee uur zou hij klaar zijn de volgende dag; nog geen half uur later belt Dr Milion op dat de ceremonie om 12 uur begint; dat is zelfs voor Afrikaanse begrippen een te strakke planning...
De volgende dag bleek hij om 11.30 toch al klaar te zijn en ik dacht hem snel even op te halen, maar hij was dan wel klaar, maar was nog ver weg. De jurk was heel erg mooi en ik voelde me net een prinsesje. Op naar huis/hotel omkleden, even tutten en wegwezen.
Om 13.15 kwam ik redelijk te laat bij het restaurant aan waar de ceremonie zou zijn. De hele zaal was vol, met een mengeling van traditioneel geklede vrouwen tot gewoon nete kleren. Het bruidspaar was nog niet gearriveerd en er werd ook geen drinken geserveerd.
Na een half uurtje opgezeten te hebben, want niemand had de intentie om ook maar even met te praten, ging ik buiten even een luchtje halen. Om 15.45 kwam het bruidspaar eindelijk aanrijden en ze zagen er schitterend uit.
De moeders stonden op de trap en onder traditionele muziek werden eerst de moeders begroet en gekust en toen ging iedereen naar binnen. De muziek stond hard binnen en er werd iets gesproken terwijl het paar op een verhoging op de bank plaats nam. Gespannen gezichtjes en mannen tekenden formulieren. Toe was er weer traditionele muziek (door de radio heen) en werden de ringen uitgewisseld onder luid geklap.
Het bruidspaar vertrok naar een andere ruimte en de flesjes drinken die op tafel stonden werden geopened en eindelijk kregen we een drankje.
het buidspaar kwam weer te voorschijn met een bordje eten en iedereen kon op zijn beurt ook naar het buffet om wat eten te halen (lunch/diner/snack?) Dit eten was heel erg goed. Nadat ik mijn eten op had, toch maar gevraagd wanneer ik even bij hen op de bank mocht zitten en daar ging ik. samen met het bruidspaar op de bank en er werden erg veel foto’s gemaakt. En toen was het klaar.........
Een hele ervaring en het duurde denk ik een klein uurtje.
Toen ik mijn tas pakte en daarmee ook mij telefoon met een berichtje van Irma: portemonnee gestolen in de bus incl bankpas, heb ik toch maar een taxi naar huis genomen.
Addis Ababe, de nieuwe bloem, waar bijna iedereen wel bestolen wordt heb ik de volgende dag snel verlaten, maar niet voor lang: volgende week komen mijn ouders en dan zal ik ze op halen.

Deze week staat in het teken van de gipscursus. Ik ga zaterdagmorgen een gipstraining geven. Gevalletje van in het land der blinden is eenoog koning....
Nee dat is niet helemaal waar. Tijdens mijn opleiding heb ik onder het oog van de gipsverbandmeesters vaak gegipst en ook in de weekenden menig bovenbeensgipsje aangelegd na een standcorrectie.
Het aanleggen van gips is echter wel een vak apart en hier doen ze maar wat. Ze zijn erg goed in regeltjes volgen, maar het waarom er achter is hen vaak onbekend.; ze hebben hier niet geleerd om zelf na te denken of gevolgen te trekken, dus meer onbekend maakt onbemind. Ik vind het het altijd makkelijker om te begrijpen waarom iets is, zodat ik niet alle regeltjes hoef te onthouden. Een andere manier van denken en misschien ook wel omdat ik vroeger niet in een klas met 80 kids heb gezeten, waar je wel zo onderwijs moet geven, en kreeg ik toch wat meer persoonlijke aandacht op school. Wat ik me kan herinneren werden we altijd erg gestimuleerd om zelf na te denken. Ze zijn hier heel erg serieus wat wel heel goed is, maar ik wil ook gewoon dat het zaterdag leuk wordt en gezellig.
Het hele programma moet nog gemaakt worden en elke keer als ik net wil beginnen komt er wel weer familie van een patient aan mijn mouw trekken of ik even naar die of die wil kijken. Natuurlijk wel goed, want patientenzorg vind ik toch het allerleukste, Ik vrees helaas dat de voorbereidingen nachtwerk gaan worden.
Vanmiddag mag ik naar mijn “nieuwe office” In plaats van de keuken mijn huidige residentie mag ik gebruik maken van Adenes office en hij heeft internet op zijn pc. Niemand anders gebruikt dat netwerk, dus het is zelfs snel (voor Ethiopische begrippen). Hij moet alleen nog wel even op komen dagen, want zelfs Adane is een echte Afrikaan en dus te laat.
In de telegraaf van gisteren stond een stukje over wachten door J Wijnberg. Erg inspirerend en ik ben echt de koningin van het wachten geworden en je zal het bijna niet meer geloven, ik erger me er niet meer aan. Ben benieuwd hoe lang ik dat geduld ga houden wanneer ik terug ben in de Westerse wereld.

In mijn volgende blog zal ik schrijven over de gipscursus