De matroesjka’s (Ze verdubbelen zich)!!!!
Door: margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet
10 December 2013 | Ethiopië, Butajīra
De matroesjka’s (Ze verdubbelen zich)!!!!
Na een paar heerlijke weken ben ik weer terug in Hosanna. Het voelt echt als thuiskomen en er is een nieuwe VSO vrijwilliger gearriveert. Zij gaat ook aan de slag in het ziekenhuis en ze hebben haar bij mij op het erf geplaatst. Niet in zo’n enorme villa als de mijne maar in twee kamertjes van amper 12m2.
Verder een erg aangename verwelkoming thuis, want mieren vinden de filter van mijn waterfilter blijkbaar heel erg lekker. De waterfilter bestaat uit twee gedeelten: het bovenste compartiment met twee “stenen” filters en eronder een reservoir met een kraantje om uit te drinken. In het bovenste compartement giet je gekookt maar afgekoeld water en dan na een aantal uren loopt het door en heb je “heerlijk” vers gefilterd drinkwater.
Het bovenste compartiment hoor je af te sluiten met een deksel en in die deksel moest een dopje geschroefd worden. Dit moest nog altijd en ik weet nu waarom: MIEREN!!!!!! Bij thuiskomst dacht ik even het water checken, of het nog te drinken is, maar op de deklsel zaten allemaal mieren en het hele bovenste compartiment zat vol met kleine bewegende zwarte beestjes!!!! Ik kreeg weer beelden van vroeger op de camping en een grote watermeloen die wegliep...
Verder weer begonnen met werken en binnen een minuut was heel mijn vakantie gevoel weg. Bij binnenkomst liep ik de zaalarts tegen het lijf en ik vroeg hem of er nog een patient was. Dus met mijn hoofd nog ergens tussen de watervallen, kerken, kastelen en gelach liepen we de zaal op. Een jongetje van een jaar of acht met hele mooie grote bijna zwarte ogen keek me heel lief aan en zijn ouders stonden er heel zorgzaam bij. Wat bleek: papa vond zonlief een beetje te druk en had zijn beide boven armen aan mekaar vast gebonden, maar veel te strak en dit laten zitten. Het gevolg was links slecht een diepe wond op de bovenarm, maar de onderarm rechts heeft ernstg zuurstof tekort gehad met als gevolg nu zenuw uitval en de hele onderarm is open gelegd om de druk te verlagen. Zijn pols en vingers kan hij niet meer strekken en zijn vingers zijn gebogen en moeilijk te strekken. Ik weet persoonlijk niet wat ik lastiger vind: de mishandeling van de vader, het te laat naar het ziekenhuis gaan, de onwetenheid van de zaalarts over de consequenties van de aandoening (vraag me af of hij de diagnose weet) of de desinteresse van de chirurg. het kwaad is geschiet en het zou goed zijn om nu erger te voorkomen. De jongen oefent niet en zijn moeder helpt hem ook niet, maar dat is slechts onwetenheid. Vanmorgen stonden ze op het punt om het ziekenhuis te verlaten, want ze hebben geen geld. Na een ochtendje rondlopen (het netwerk ligt er weer eens uit) en met de juiste personen gesproken te hebben, mag hij nu op kosten van het ziekenhuis blijven. Ik heb vanmorgen weer met hem geoefend en zijn hand en pols worden alleen maar stijver en ik zal met het donatiegeld hem een spalk geven zodat in elk geval de functie die hij heeft blijft.
Verder is het heerlijk om weer terug te zijn: lekker in mijn eigen bed geslapen; Patricia de nieuwe VSO er heeft een boks dvd mee, dus vanavond gaan we sporten.
Het welkom terug in het ziekenhuis was warm als altijd en ik heb al weer vele patienten gezien.
Ben weer helemaal terug in mijn rol als orthopeed in dit huis. Al merk ik wel dat na drie weken de gemaakte veranderingen alweer redelijk terug veranderd zijn. Hopelijk kan ik ze de laatste weken nog even laten zien dat het echt belangrijk is om bijv een foto in twee richtingen te maken.
Verder ben ik begonnen met het uitdelen van de desinfecterende handgel die Piet en Marga op mijn verzoek hadden meegenomen. Dus sponsors ook daarvoor heel erg bedankt. Ze worden met veel enthousiasme in ontvangst genomen en ze voelen zich heel erg speciaal dat ze iets krijgen. het is toch ook een kleine blijk van erkenning/waardering denk ik.
Tenslotte is het fijn om Patricia in de buurt te hebben. Ze is gezellig en grappig, maar vooral hebben we nu beiden een luisterend oor en we hebben nu twee pitjes!!!!! Dus misschien kan ik nu eens wat uitgebreider koken
groeten en de tijd vliegt nu wel heel erg snel
Na een paar heerlijke weken ben ik weer terug in Hosanna. Het voelt echt als thuiskomen en er is een nieuwe VSO vrijwilliger gearriveert. Zij gaat ook aan de slag in het ziekenhuis en ze hebben haar bij mij op het erf geplaatst. Niet in zo’n enorme villa als de mijne maar in twee kamertjes van amper 12m2.
Verder een erg aangename verwelkoming thuis, want mieren vinden de filter van mijn waterfilter blijkbaar heel erg lekker. De waterfilter bestaat uit twee gedeelten: het bovenste compartiment met twee “stenen” filters en eronder een reservoir met een kraantje om uit te drinken. In het bovenste compartement giet je gekookt maar afgekoeld water en dan na een aantal uren loopt het door en heb je “heerlijk” vers gefilterd drinkwater.
Het bovenste compartiment hoor je af te sluiten met een deksel en in die deksel moest een dopje geschroefd worden. Dit moest nog altijd en ik weet nu waarom: MIEREN!!!!!! Bij thuiskomst dacht ik even het water checken, of het nog te drinken is, maar op de deklsel zaten allemaal mieren en het hele bovenste compartiment zat vol met kleine bewegende zwarte beestjes!!!! Ik kreeg weer beelden van vroeger op de camping en een grote watermeloen die wegliep...
Verder weer begonnen met werken en binnen een minuut was heel mijn vakantie gevoel weg. Bij binnenkomst liep ik de zaalarts tegen het lijf en ik vroeg hem of er nog een patient was. Dus met mijn hoofd nog ergens tussen de watervallen, kerken, kastelen en gelach liepen we de zaal op. Een jongetje van een jaar of acht met hele mooie grote bijna zwarte ogen keek me heel lief aan en zijn ouders stonden er heel zorgzaam bij. Wat bleek: papa vond zonlief een beetje te druk en had zijn beide boven armen aan mekaar vast gebonden, maar veel te strak en dit laten zitten. Het gevolg was links slecht een diepe wond op de bovenarm, maar de onderarm rechts heeft ernstg zuurstof tekort gehad met als gevolg nu zenuw uitval en de hele onderarm is open gelegd om de druk te verlagen. Zijn pols en vingers kan hij niet meer strekken en zijn vingers zijn gebogen en moeilijk te strekken. Ik weet persoonlijk niet wat ik lastiger vind: de mishandeling van de vader, het te laat naar het ziekenhuis gaan, de onwetenheid van de zaalarts over de consequenties van de aandoening (vraag me af of hij de diagnose weet) of de desinteresse van de chirurg. het kwaad is geschiet en het zou goed zijn om nu erger te voorkomen. De jongen oefent niet en zijn moeder helpt hem ook niet, maar dat is slechts onwetenheid. Vanmorgen stonden ze op het punt om het ziekenhuis te verlaten, want ze hebben geen geld. Na een ochtendje rondlopen (het netwerk ligt er weer eens uit) en met de juiste personen gesproken te hebben, mag hij nu op kosten van het ziekenhuis blijven. Ik heb vanmorgen weer met hem geoefend en zijn hand en pols worden alleen maar stijver en ik zal met het donatiegeld hem een spalk geven zodat in elk geval de functie die hij heeft blijft.
Verder is het heerlijk om weer terug te zijn: lekker in mijn eigen bed geslapen; Patricia de nieuwe VSO er heeft een boks dvd mee, dus vanavond gaan we sporten.
Het welkom terug in het ziekenhuis was warm als altijd en ik heb al weer vele patienten gezien.
Ben weer helemaal terug in mijn rol als orthopeed in dit huis. Al merk ik wel dat na drie weken de gemaakte veranderingen alweer redelijk terug veranderd zijn. Hopelijk kan ik ze de laatste weken nog even laten zien dat het echt belangrijk is om bijv een foto in twee richtingen te maken.
Verder ben ik begonnen met het uitdelen van de desinfecterende handgel die Piet en Marga op mijn verzoek hadden meegenomen. Dus sponsors ook daarvoor heel erg bedankt. Ze worden met veel enthousiasme in ontvangst genomen en ze voelen zich heel erg speciaal dat ze iets krijgen. het is toch ook een kleine blijk van erkenning/waardering denk ik.
Tenslotte is het fijn om Patricia in de buurt te hebben. Ze is gezellig en grappig, maar vooral hebben we nu beiden een luisterend oor en we hebben nu twee pitjes!!!!! Dus misschien kan ik nu eens wat uitgebreider koken
groeten en de tijd vliegt nu wel heel erg snel
-
10 December 2013 - 15:11
Oom Lammert En Tante Greet:
Lieve Margriet
Wat erg dat een vader zoiets doet Ik hoop dat het nog weer een beetje goed komt
Oom Lammert wordt maandag opgenomen er wordt een nieuw kastje in de borstkast
geplaatst voor de parkison vermoedelijk woensdag weer naar huis
Nog heel veel sterkte bij alles wat je doet
veel liefs van ons allen Greet -
10 December 2013 - 18:53
Margriet Dijkstra:
succes oom Lammert, is altijd spannend, maar komt vast allemaal weer helemaal goed -
10 December 2013 - 18:53
Margriet Dijkstra:
succes oom Lammert, is altijd spannend, maar komt vast allemaal weer helemaal goed -
10 December 2013 - 19:00
Margriet Dijkstra:
hahahaha blijkbaar vermenigvuldigen mijn berichten zich ook spontaan
-
10 December 2013 - 21:20
Oom Jan:
Hoi Margriet,
Je ziet maar weer. Je bent bijna onmisbaar.
Fijn om "tussen de regels door te lezen" dat het verblijf van je ouders ook voor jou belangrijk was.
Wat gebeurt daar in Ethiopie bij jou veel wat voor ons bijna niet te begrijpen is. In het bijzonder denk ik aan dat jongetje, dat zo is behandeld...... Bemoedigend te lezen, dat hij een kans krijgt om enigszins te genezen.
Maandagavond hebben Willy en ik bij je ouders gegeten en hebben we de verhalen gehoord van hun verblijf bij jou in Ethiopie.
Ik hoop, dat je steeds voldoende energie krijgt om je werk daar te kunnen blijven verrichten.
Gr. Oom Jan en uiteraard tante Willy. -
11 December 2013 - 21:55
Myrthe :
Hoi Margriet,
Jeetje, wat zielig voor dat jongetje, maar wat fijn dat je hem met een spalk (en je deskundigheid) kunt helpen.
Zo mooi om te lezen hoe je je best doet daar, ook als niet alle veranderingen beklijven, heb je heel mooi werk verricht!
Fijn dat je nu een VSO maatje hebt; een luisterend oor en 2 pitjes, dat komt vast goed met de gezelligheid en maaltijden:).
Liefs! -
28 December 2013 - 12:52
Elizabeth Van Unen:
Ha Margriet,
Leuk weer je Afrikaanse verhalen te lezen.
Vast de allerbeste wensen voor 2014 waar ook in de wereld.
Groetjes Elizabeth van Unen -
29 December 2013 - 19:30
Annie Koenes-dijkstra:
Ik had je reeds eerder deze maand een mailtje gestuurd maar dat is zeker niet goed gegaan.
Van Piet en Marga gehoord dat ze het erg naar de zin hebben gehad bij jou. Wat gaat het als je terug kijkt toch weer snel, vind jij dat ook? We hebben jouw verslagen altijd gelezen en voorgelezen aan oom Henk. Heel interessant. leuk dat je nu een maatje hebt. Wij wensen je een heel gelukkig nieuwjaar toe waarin je weer veel gaat beleven maar dan in een andere leefwereld. Nog een goede tijd en tot ziens in Nederland. Liefs en de hartelijke groeten, Henk en Annie Koenes -
04 Januari 2014 - 08:46
Corina:
Hoi Margriet,
Erg leuk om steeds je verslagen te lezen daar in 'den vreemde'.
Wat zul jij een foto's en leesstof hebben straks!!
Heel veel succes nog!
Groetjes Gerrit, Corina, en natuurlijk ook een beetje van Joanne, Thijs en Marith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
