en toen was het vakantie

Sinds twee weken zip mijn ouders nu bij me op bezoek. De week dat ze kwamen was erg hectisch. Na het geweldigie succes van de gipsles werd het ineens super druk op de afdeling en werden mijn werkdagen langer, langer en langer met leuke trauma patienten.
Het blijkt overigens wel dat er een groot verschil is tussen kennis en kunde.
Ik leg bijna dagelijks uit dat als er een open botbreuk is, deze patient zo snel mogelijk antibiotica en een wondtoilet (schoonmaken van de wond met verwijderen van dode huis en vuil zoals gras, zand ed.) moet krijgen. Toch weet men het elke keer weer te presteren om dit totaal niet te doen en me vervolgens met grote ogen aankijken als ik ze hier op aanspreek. Ik blijf het raar vinden dat ze de patient wel een infuus naaldje geven voor "reanimatie" (moest ik ook even aan wennen, er worden hier dagelijks vele patienten gereanimeerd, dit is een vertaalfout en het is gewoon vocht geven via een infuus.....) en dan vervolgens voor foto te sturen, terwijl het bot eruit steekt. Uren later komt de patient terug en wordt het naaldje verwijderd om ze vervolgens naar de afdeling te sturen zodat ik de volgende ochtend kan vragen waarom de patient geen anti biotica gehad heeft en geen wondtoilet. Ze zijn hier niet dom, en de kennis is er wel, maar ze doen het gewoon niet!!!!! De patient krijgt dan trouwens ook geen gipsspalk oid, want het is avond en dan kan je geen gips kopen.
Een keer is het me nu gelukt om de patient wel binnen een uur op de operatietafel te krijgen, maar dat was de secretaresse va Adane........
Als ik kan bereiken dat ze wel antibiotica krijgen heb ik een hele grote verandering door gevoerd!
Dus na een paar hele drukke, maar ook hele leuke dagen heb ik twee week geleden mijn ouders opgehaald in Addis. Mijn vader zal over de reis schrijven.
Het is heel leuk om ze het land te laten zien, nadat ze eerst 5 dagen bij mij in Hosanna hebben gelogeerd.
Het geeft me weer wat meer perspectief als je je ouders door het ziekenhuis rondleidt en hun verbazing en toch ook zeker schrikreacties ervaart. Zaken die voor mij volledig normaal zijn geworden, zijn dus niet normaal voor de westerling en vice versa
Zo schrikken zij van de hygiene en terwijl ik het bijna normaal vond dat op mijn tweede gipsles gewoon NIEMAND is komen opdagen, mijn ouders dat toch wel raar vonden. Ze nemen daardoor eel onze tijd in beslag.
's Ochtends hadden zeker 10 mensen toegezgd, maar puntje bij paaltje was er dus niemand..... Het blijft lastig zo nu en dan. Adane's commentaar was dat ze het zeker druk hadden. Tja een beetje respect naar mij toe en je afmelden is toch het minste wat je kan doen, denk ik dan als westerling.

Nu is het lekker vakantie en maken we een mooie culturele rondreis door het noorden van het land en we vliegen vandaag naar Lailibella het 8e wereld wonder.

Piet volgt snel met een reisverhaal