"spelen" met gips
Door: margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet
09 November 2013 | Ethiopië, Butajīra
De morgen is voorbij en ik ben aan het nagenieten van een heerlijke morgen. Op de achtergrond zingt een van de buurmeisjes een vrolijk Afrikaans liedje terwijl ze de was doet en ik eet een broodje rookworst en een tomaten avocado salade. Het leven is soms zo goed. De zon schijnt zelfs.
Afgelopen week kreeg ik weer post en een briefje van de postnl. Er was naast een aantal leuke kaarten een pakketje aangekomen op het postkantoor en die mocht de administratiedame niet zelf meenemen. Opgetogen, want er was geen stroom en dus ook geen patienten (drie wachtenden op de rontgen en een op de gipskamer) heb ik Mersha the driver gebeld of hij me naar het postkantoor kon brengen. Hij had tijd en op naar het postkantoor, via het politieburo, want hij dacht ik daar heen moest. Blijft lastig het taalprobleem maar vaak ook wel h(u)ilarisch. Het postkantoor was nog niet open, want het was slechts 2.25 en hij ging om 1.30 open. Ik denk dat het postpersoneel een wat langere lunch heeft genoten. Eindelijk kon ik mijn pakketje ophalen na meerdere administratieve en financiele activiteiten terug naar het ziekenhuis met mijn doos. In de auto probeerde ik hem al even open te maken, maar er kwam allemaal piepschuim uit, dus weer netjes gesloten. Trots als een pauw en stralend als de middagzon kwam ik het ziekenhuis weer in Men zou bijna denken dat ik de stroomvoorziening was. Helaas nog geen stroom en dus wachten en ondertussen was ik natuurlijk zo nieuwsgierig als een aap. Ik heb me netjes ingehouden en gewacht om om 18.00 uur eindelijk mijn laatste patienten te zien. Onvoorstelbaar de patienten van de ochtendpoli hebben netjes gewacht tot de electriciteit het weer deed. Vervolgens werden ze om 17.30. Lees wachttijd zeker 6 uur!!!!! Tja dan moet ik ook kunnen wachten; pakketje of niet.
Thuis het pakket uitgenomen en het was van de hele familie Bijma!!! (Buist wist ik al als afzender) en er zat allerlei lekkers in en een aantal tijdschriften. Wat een genot en wat heerlijk om ordinair misselijk te zijn van de drop. Ik geloof dat ik in een avond meer suiker binnen heb gekregen dan in de afgelopen drie maanden!!! Ik drink buna zonder suiker, terwlijk iedereen het ongeveer 1 op 1 drinkt (1 eetlepel suiker in een heel klein koffiekopje), dat wordt hier wel als raar ervaren.
Vanmorgen was het zover: de gipscursus. Ik ben er al een aantal weken mee bezig en deze week stond geheel in het teken van de voorbereidingen. Het was nog heel spannend, want er zou gips zijn, alleen geen flauw idee waar. Gistermiddag eindelijk de bevestiging gekregen dat het gips en verband aanwezig was, alleen geen katoenen watten. Die ben ik zelf in de stad gaan kopen.
Alle deelnemers hadden zich moeten inschrijven, maar zoals iedereen die mij een beetje kent, heb ik wel geluisterd naar iedereen die zei dat hij kwam, maar de betreffende lijst niet meer retour ontvangen. Er was ook een sanctie: indien je niet verschijnen zou op de training zou je 250 birr moeten betalen. Want tja ik heb al het materiaal zelf gekocht en ik vind het prima om te investeren, maar men moet zich hier ook realsieren dat het ook wat kost. Dus het was spannend hoeveel mensen er zouden komen.Op de lijst die ik gezien had zeker zo’n 10 mensen, maar in de wandelgangen waren er wel meer geinteresseerden. Om 9.30 waren er 9 mensen en besloten we maar te starten. Het gips was er, het verband nog niet en ook de electriciteit liet het weer eens afweten. Maar met zijn allen om mijn laptop heen kan het ook. Ik begon les te geven en de laatsten stroomden binnen.
Ik was behoorlijk nerveus van te voren, want ik had geen flauw idee of ze het wel leuk zouden vinden en de eerste slides zijn redelijk saai in mijn ogen. Of beter geven heel veel informatie waarvan ik niet wist dat ze in een protocl zouden kunnen staan. Toch stond al die informatie er zeker wel in en ook eigenlijk ook best belangrijke informatie.
Na wat theorie gingen we aan de slag met de bovenarmsgipsen. Leuk is om dan het verschil in mensen te zien, de master studenten gingen als een gek aan de slag en de artsen en houseofficers/verpleegkundigen overzagen eerst wat er gebeuren moest om vervolgens aan de slag te gaan. Tijdens het lesgeven zijn ze altijd heel stil en durft men bijna geen antwoord te geven op een vraag. Zeker niet als ik vraag of ze begrijpen wat ik bedoel. De taalbarriere is redelijk en mijn Engels is voor hen soms lastig te verstaan (te snel praten en een heel raar accent in hun ogen) Nu was er helemaal geen rem om dingen te vragen. Heel serieus en geconcentreerd werden er eerst armen in watten gewikkeld om vervolgens met hele grote ogen aan me te vragen of ze het goed hadden gedaan. UIteindelijk hadden de drie groepjes netjes de gipsverbanden aangelegd en konden we evalueren. Ieders gezicht toonde een grote trotse lach toen ze klaar waren. De studenten (mannen) waren veel te enthousiast aan de slag gegaan en hun gips was al gebroken voor het uitgehard was, maar dat kon de pret niet deren. Het verband van de artsen zat heel mooi, maar was veel te kort en voor de verpleegkundige/houseofficers was het hun eerste gips ooit met een heel mooi resultaat.
Toen mocht de spalk aangelegd worden. Ik zou het voordoen, maar omdat ik tussen alle lijven heen mocht manouvreren en mijn concentratie niet geheel afdoende, mislukte het eerste gips alsof ik een kleuter was (in mijn eigen ogen) gelukkig kon ik het goed gebruiken om uit te leggen waar alle valkuilen zaten en ze gingen nu in twee groepen aan de slag.
De ene groep begon heel voortvarend maar ze waren alleen even vergeten dat de spalk uit twee onderdelen bestond en het tweede gedeelte was nog niet voorbereid, hahahaha. Al mijn vooroordelen die ik in mijn hoofd over dit groepje heb, werden heerlijk bevestigd.
De tweede groep was nog bezig met de voorbereidingen en kon zo natuurlijk ook leren van hun fouten en maakte wel het tweede onderdeel en dat resulteerde uiteindelijk in een hele mooie stevige spalk (zie groepsfoto)
Vervolgens nog wat extra informatie gegeven en toen waren we moe maar voldaan. Ik heb wel feedback gevraag, want er volgen nog practica onderarm, onderbeen en hele been gipsen en ik pas mijn onderwijs graag aan aan de leerling. Ze vonden het perfect en hadden zin in nog een les!!!
Oftewel missie geslaagd: veel kennis en skills overgedragen, terwijl iedereen heel goed gewerkt heeft, maar wel met een grote lach op hun gezicht.
Voor de benodigheden heb ik trouwens sponsorgeld gebruikt. Mijn “studenten” willen jullie daar heel erg graag voor bedanken. En ik heb zin om weer een practicum te geven; het geeft zoveel energie en een stralend humeur
Afgelopen week kreeg ik weer post en een briefje van de postnl. Er was naast een aantal leuke kaarten een pakketje aangekomen op het postkantoor en die mocht de administratiedame niet zelf meenemen. Opgetogen, want er was geen stroom en dus ook geen patienten (drie wachtenden op de rontgen en een op de gipskamer) heb ik Mersha the driver gebeld of hij me naar het postkantoor kon brengen. Hij had tijd en op naar het postkantoor, via het politieburo, want hij dacht ik daar heen moest. Blijft lastig het taalprobleem maar vaak ook wel h(u)ilarisch. Het postkantoor was nog niet open, want het was slechts 2.25 en hij ging om 1.30 open. Ik denk dat het postpersoneel een wat langere lunch heeft genoten. Eindelijk kon ik mijn pakketje ophalen na meerdere administratieve en financiele activiteiten terug naar het ziekenhuis met mijn doos. In de auto probeerde ik hem al even open te maken, maar er kwam allemaal piepschuim uit, dus weer netjes gesloten. Trots als een pauw en stralend als de middagzon kwam ik het ziekenhuis weer in Men zou bijna denken dat ik de stroomvoorziening was. Helaas nog geen stroom en dus wachten en ondertussen was ik natuurlijk zo nieuwsgierig als een aap. Ik heb me netjes ingehouden en gewacht om om 18.00 uur eindelijk mijn laatste patienten te zien. Onvoorstelbaar de patienten van de ochtendpoli hebben netjes gewacht tot de electriciteit het weer deed. Vervolgens werden ze om 17.30. Lees wachttijd zeker 6 uur!!!!! Tja dan moet ik ook kunnen wachten; pakketje of niet.
Thuis het pakket uitgenomen en het was van de hele familie Bijma!!! (Buist wist ik al als afzender) en er zat allerlei lekkers in en een aantal tijdschriften. Wat een genot en wat heerlijk om ordinair misselijk te zijn van de drop. Ik geloof dat ik in een avond meer suiker binnen heb gekregen dan in de afgelopen drie maanden!!! Ik drink buna zonder suiker, terwlijk iedereen het ongeveer 1 op 1 drinkt (1 eetlepel suiker in een heel klein koffiekopje), dat wordt hier wel als raar ervaren.
Vanmorgen was het zover: de gipscursus. Ik ben er al een aantal weken mee bezig en deze week stond geheel in het teken van de voorbereidingen. Het was nog heel spannend, want er zou gips zijn, alleen geen flauw idee waar. Gistermiddag eindelijk de bevestiging gekregen dat het gips en verband aanwezig was, alleen geen katoenen watten. Die ben ik zelf in de stad gaan kopen.
Alle deelnemers hadden zich moeten inschrijven, maar zoals iedereen die mij een beetje kent, heb ik wel geluisterd naar iedereen die zei dat hij kwam, maar de betreffende lijst niet meer retour ontvangen. Er was ook een sanctie: indien je niet verschijnen zou op de training zou je 250 birr moeten betalen. Want tja ik heb al het materiaal zelf gekocht en ik vind het prima om te investeren, maar men moet zich hier ook realsieren dat het ook wat kost. Dus het was spannend hoeveel mensen er zouden komen.Op de lijst die ik gezien had zeker zo’n 10 mensen, maar in de wandelgangen waren er wel meer geinteresseerden. Om 9.30 waren er 9 mensen en besloten we maar te starten. Het gips was er, het verband nog niet en ook de electriciteit liet het weer eens afweten. Maar met zijn allen om mijn laptop heen kan het ook. Ik begon les te geven en de laatsten stroomden binnen.
Ik was behoorlijk nerveus van te voren, want ik had geen flauw idee of ze het wel leuk zouden vinden en de eerste slides zijn redelijk saai in mijn ogen. Of beter geven heel veel informatie waarvan ik niet wist dat ze in een protocl zouden kunnen staan. Toch stond al die informatie er zeker wel in en ook eigenlijk ook best belangrijke informatie.
Na wat theorie gingen we aan de slag met de bovenarmsgipsen. Leuk is om dan het verschil in mensen te zien, de master studenten gingen als een gek aan de slag en de artsen en houseofficers/verpleegkundigen overzagen eerst wat er gebeuren moest om vervolgens aan de slag te gaan. Tijdens het lesgeven zijn ze altijd heel stil en durft men bijna geen antwoord te geven op een vraag. Zeker niet als ik vraag of ze begrijpen wat ik bedoel. De taalbarriere is redelijk en mijn Engels is voor hen soms lastig te verstaan (te snel praten en een heel raar accent in hun ogen) Nu was er helemaal geen rem om dingen te vragen. Heel serieus en geconcentreerd werden er eerst armen in watten gewikkeld om vervolgens met hele grote ogen aan me te vragen of ze het goed hadden gedaan. UIteindelijk hadden de drie groepjes netjes de gipsverbanden aangelegd en konden we evalueren. Ieders gezicht toonde een grote trotse lach toen ze klaar waren. De studenten (mannen) waren veel te enthousiast aan de slag gegaan en hun gips was al gebroken voor het uitgehard was, maar dat kon de pret niet deren. Het verband van de artsen zat heel mooi, maar was veel te kort en voor de verpleegkundige/houseofficers was het hun eerste gips ooit met een heel mooi resultaat.
Toen mocht de spalk aangelegd worden. Ik zou het voordoen, maar omdat ik tussen alle lijven heen mocht manouvreren en mijn concentratie niet geheel afdoende, mislukte het eerste gips alsof ik een kleuter was (in mijn eigen ogen) gelukkig kon ik het goed gebruiken om uit te leggen waar alle valkuilen zaten en ze gingen nu in twee groepen aan de slag.
De ene groep begon heel voortvarend maar ze waren alleen even vergeten dat de spalk uit twee onderdelen bestond en het tweede gedeelte was nog niet voorbereid, hahahaha. Al mijn vooroordelen die ik in mijn hoofd over dit groepje heb, werden heerlijk bevestigd.
De tweede groep was nog bezig met de voorbereidingen en kon zo natuurlijk ook leren van hun fouten en maakte wel het tweede onderdeel en dat resulteerde uiteindelijk in een hele mooie stevige spalk (zie groepsfoto)
Vervolgens nog wat extra informatie gegeven en toen waren we moe maar voldaan. Ik heb wel feedback gevraag, want er volgen nog practica onderarm, onderbeen en hele been gipsen en ik pas mijn onderwijs graag aan aan de leerling. Ze vonden het perfect en hadden zin in nog een les!!!
Oftewel missie geslaagd: veel kennis en skills overgedragen, terwijl iedereen heel goed gewerkt heeft, maar wel met een grote lach op hun gezicht.
Voor de benodigheden heb ik trouwens sponsorgeld gebruikt. Mijn “studenten” willen jullie daar heel erg graag voor bedanken. En ik heb zin om weer een practicum te geven; het geeft zoveel energie en een stralend humeur
-
09 November 2013 - 13:17
Petra Buist:
en ook het doceren zit in je bloed :-D !!!!!
-
09 November 2013 - 14:00
Margriet Dijkstra:
Petra nu ook met foto's erbij!! -
09 November 2013 - 14:12
Marga:
Wat een geweldige morgen zo te zien. Geniet maar lekker na.M.m -
09 November 2013 - 14:37
Titia :
Fijn hè tevreden leerlingen ;-)
Dat gipsen is zo wie zo leuk om te doen;
Kirsten heeft voor een handvaardigheid-opdracht nog een beentje gegipst, Stoer om te doen.
Ik snap wel dat je lln uitzien naar de volgende les.. ha zou ik ook
-
09 November 2013 - 18:53
Petra Buist:
prachtige foto's! -
10 November 2013 - 11:59
Marjolijn:
Ik word helemaal blij als ik dit verhaal lees. -
10 November 2013 - 13:30
Cuny:
Wat een positief verhaal . Mooi om te lezen.
Veel plezier de komende weken, als je ouders er zijn!
Groet van Cuny. -
11 November 2013 - 20:15
Rina Van Opstal:
Zo harde werker, fijn dat je ouders deze week komen, dat praat met hen na die tijd anders als ze jou in je eigen omgeving hebben gezien, geniet er maar van! -
11 November 2013 - 20:28
Myrthe:
Zo, je bent goed bezig, Margriet!
Leuk hè, gipsen? Ik heb wel eens een Sinterklaas surprise gegipst, maar jij bent veel nuttiger bezig!:) Jammer dat je zo ver weg bent, anders kwam ik een lesje meedoen!
Veel succes nog en veel plezier! -
14 November 2013 - 14:27
Oom Jan:
Hoi Margriet,
Marga en Piet vertelden ons afgelopen dinsdag in Hoogeveen, dat zij zich ook wilden laten behandelen door jou Margriet door mee te werken als gips-patienten.
Als je dit leest, heb je je ouders inmiddels ontmoet. Geniet samen ; fijn, dat je ouders van dichtbij mee kunnen maken, hoe jij deze mensen, die zo weinig kansen hebben, helpt. Heel veel goeds samen toegewenst.
Liefs, Oom Jan en tante Willy.
PS; Het lesgeven is interessant , maar het is en blijft een een" KUNST"! -
17 November 2013 - 18:43
Elizabeth Van Unen:
Ha Margriet,
Het is heel leuk om te lezen hoe je dar leeft,werkt en les geeft.
Geniet van deze ervaring -
17 November 2013 - 20:11
Jim En Anneke Coelingh:
Hallo Margriet,
Zoals je merkt lezen wij je avonturen ook. Leuk om te lezen en te zien hoe het daar gaat.
Indrukwekkende foto's van de natuur en mooie foto's van de mensen en collega's daar en we wilden je laten weten dat we genieten van je verhalen.
Heel veel plezier met je ouders de komende tijd en natuurlijk de groeten aan hun. We horen hun verhalen wel als ze terug zijn, denk ik.
Hartelijke groeten, Jim en Anneke Coelingh. -
18 November 2013 - 20:42
Henk En Annie Koenes:
Het is en blijft leuk om jouw ervaringen en verhalen te lezen en voor te lezen (aan oom Henk). Je merkt aan alles dat het nu gelukkig veel "beter" gaat dan in het begin. Zijn Piet en Marga er al en hoe vinden zij het? Zijn ze ook jouw gips patienten? Samen veel plezier en geniet van het samenzijn. De hartelijke groeten en een dikke knuffel, oom Henk en tante Annie -
21 November 2013 - 12:21
George En Wiep:
Lieve Margriet,
Wat ben jij gemotiveerd, enthousiast en met een stralende lach (waar wij jaloers op zijn)bezig!
Wij modderen wel wat aan in de marge...
Wij hopen dat het bezoek van jouw ouders je goed doet. Geniet van hun aanwezigheid. Gedragen ze zich een beetje? -
23 November 2013 - 23:55
Wiep:
Vervolg
Vergeten te schrijven/typen : de allerbeste wensen, succes met en bij alles wat je nog gaat doen, groeten en liefs van ons uit Marum.
Wiep. -
28 November 2013 - 07:27
Berend Heringa:
Ha die Margriet,
Mooi te lezen dat het je goed gaat. Inmiddels heb ik de afgelopen weken ook veelvuldig contact via de mail met Afrika, Tanzania. Het project waarvoor ik daar geweest ben begint ze langzaam te ontwikkelen en ik heb dezelfde ervaring als jij, je kunt het wel 20 x herhalen.
´k Ben nu bezig te infoen wat het vervoer van een container kost en dan kan ik gericht de financiering daarvan proberen te regelen en de noodzakelijke spullen gaan inkopen of ritselen.
De communicatie gaat heel snel, de eigenaar heeft een blackberry en reageert meestal binnen 2 uur via de mail.
Het lijkt erop dat ik volgende zomer weer een follow/up mag doen.
Groeten aan je ouders, het huis staat er nog goed bij,
Buur Berend
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
